Brawurowy występ w Rajdzie Monte Carlo w 1964 r. uczynił tego kierowcę z Irlandii Północnej najsłynniejszym kierowcą rajdowym Wielkiej Brytanii.

W 1964 r. Rajd Monte Carlo był jeszcze prawdziwą przygodą dla wszystkich uczestników i widowiskiem transmitowanym na żywo w telewizji. Producenci samochodów z całego świata postrzegali wtedy rajdy samochodowe jako idealny sposób na prezentację swoich aut. Konkurowały tam więc ze sobą samochody z różnych klas wagowych i mocy, a formuła handicapu zapewniała odpowiednią kompensację w przyznawaniu punktów.

Hopkirk do dziś bardzo ciepło wypowiada się o właściwościach jezdnych klasycznego Mini. — Mini to był bardzo nowoczesny samochód. Jego napęd na przednie koła i zamontowany poprzecznie silnik były bardzo korzystne, podobnie jak fakt, że samochód był mały, a drogi kręte i wąskie — tak wspomina swój największy triumf kierowca pochodzący z Irlandii Północnej. U stóp Col de Turini ponownie wsiadł za kierownicę klasycznego Mini, który tym razem jest w pomalowany lakierem w kolorze British Racing Green.

87-letni dziś Paddy Hopkirk i jego angielski pilot Henry Liddon wyruszyli zimą 1964 r. na Rajd Monte Carlo, który w tamtych czasach rozpoczynał się zlotem z dziewięciu europejskich miast. Sześć samochodów fabrycznych Mini i pozostali zawodnicy spotykali się dopiero w Reims we Francji. Patrick „Paddy” Hopkirk był już wtedy uznanym kierowcą i miał na koncie zwycięstwa w wyścigach górskich i pięć zwycięstw w Circuit of Ireland. Hopkirk zwrócił na siebie uwagę także podczas Tulip Rally w Holandii, Austrian Alpine Tour i Safari Rally. Podczas Rajdu Monte Carlo w 1962 r. dojechał do mety za kierownicą Sunbeam Rapiera na trzecim miejscu w klasyfikacji generalnej. A ponieważ był odważny i nigdy wcześniej nie jeździł po radzieckich drogach, w 1964 r. zgłosił się na ochotnika do startu z Mińska.

Start był udany i na wiejskich drogach przez Francję szybko wywiązał się pojedynek pomiędzy Hopkirkiem w Mini Cooperze S, a Szwedem Bo Ljungfeldtem w Fordzie Falconie. Finisz w Col de Turini miał być wstępnym rozstrzygnięciem. Kilka dni wcześniej spadło dużo śniegu, który utrudniał jazdę mocnym i ciężkim samochodom konkurencji, ale nie Mini. Hopkirk: — W zjazdach Mini było świetne, a próby odbywały się pod górę i w dół, więc mogliśmy nadrobić to, co straciliśmy pod górę.

Reszty dokonała formuła handicapowa. 17 sekund na odcinku specjalnym i pół minutowa przewaga w finałowym wyścigu na trasie Grand Prix w Monte Carlo nie wystarczyły Ljungfeldtowi do zepchnięcia Paddy’ego Hopkirka z pierwszego miejsca w klasyfikacji generalnej. Na mecie minęło trochę czasu, zanim porównano wszystkie czasy i zsumowano punkty. Ale w końcu pierwsze zwycięstwo klasycznego Mini w klasyfikacji generalnej Rajdu Monte Carlo stało się faktem.

Niespodziewany sukces, który przyciągnął uwagę całego świata i był hucznie świętowany zwłaszcza w Wielkiej Brytanii, w ciągu jednej nocy uczynił klasyczne Mini legendą motorsportu, a Paddy’ego Hopkirka najsłynniejszym brytyjskim kierowcą rajdowym. Bezpośrednio po ceremonii wręczenia pucharów kierowca i samochód trafili do Wielkiej Brytanii, gdzie pojawili się w niezwykle popularnym wówczas programie telewizyjnym „Sunday Night at the London Palladium”. Fani, gwiazdy, a nawet brytyjski rząd przysyłali telegramy z gratulacjami. Jedną z najpiękniejszych pamiątek Hopkirka jest kartka z autografami Beatlesów i dopiskiem: „Teraz jesteś jednym z nas, Paddy!”

Mini Cooper S dominował w Rajdzie Monte Carlo również w kolejnych latach. Fińscy koledzy z zespołu Hopkirka, Timo Mäkinen i Rauno Aaltonen, którzy w 1964 r. zajęli już czwarte i siódme miejsce, zdobyli w latach 1965 i 1967 za kierownicą Mini Coopera S drugą i trzecią pozycję w klasyfikacji generalnej. Wśród fanów rajdów ta trójka kierowców znana było jako „trzej muszkieterowie”. W 2010 r. jako pierwsi weszli wspólnie do fińskiej „Rajdowej Galerii Sław”.

W 1967 r. Hopkirk zajął szóste miejsce w klasyfikacji generalnej, a rok później ukończył Rajd Monte Carlo na piątym miejscu. Jednak jasne już było, że złota era małego zdobywcy gór zbliża się ku końcowi, zwłaszcza że konkurencja mocno się zbroiła. Hopkirk przesiadł się do innych aut i wygrał między innymi Rajd Akropolis. Swoją reputację prawdziwego sportowca i dżentelmena Paddy Hopkirk potwierdził podczas maratonu Londyn-Sydney w 1968 r, kiedy to wraz ze swoim pilotem Tonym Nashem, będąc w czołówce, zatrzymał ich Austina, aby uratować załogę z płonącego samochodu, który rozbił się chwilę wcześniej.

Na początku lat siedemdziesiątych Paddy Hopkirk wycofał się z profesjonalnych rajdów samochodowych i poświęcił się importowi samochodów do swojej ojczyzny – Irlandii Północnej – i sprzedaży akcesoriów pod swoim nazwiskiem. Pracował również jako konsultant BMW Group przy wznowieniu marki Mini. Do dziś działalność wolontariacka tego weterana rajdów jest bardzo szeroka. Hopkirk już w czasach swojej aktywności jako kierowca rajdowy wspierał wiele kampanii na rzecz bezpieczeństwa ruchu drogowego i nadal jest ambasadorem organizacji charytatywnej IAM RoadSmart. Zasiada również w zarządzie brytyjskiego klubu kierowców wyścigowych oraz wspiera stowarzyszenie WheelPower w promowaniu sportów na wózkach inwalidzkich. W 2016 r. Paddy Hopkirk został odznaczony przez księżniczkę Annę Orderem Imperium Brytyjskiego./oprac. ns/

Foto: Mini