50 lat temu rozpoczęła się historia Klasy E Coupé.

W listopadzie 1968 r. Mercedes zaprezentował serię modelową 114 z nadwoziem coupé. Oprócz wersji 250 C, z najmocniejszym silnikiem dostępnym wówczas w limuzynie, w ofercie zadebiutował wariant 250 CE, z 6-cylindrową jednostką z wtryskiem paliwa – zarezerwowaną wyłącznie dla coupé. Dwudrzwiowa odmiana zajęła miejsce na szczycie gamy „/8” (niem. „Strich-Acht”), jak nazywano później serie 114 i 115 z uwagi na rok debiutu. Dziś 114-nastki w wersji coupé należą do najbardziej poszukiwanych klasyków w ofercie All Time StarsTARS – dealera Mercedes-Benz Classic. Ich premiera 50 lat temu zapoczątkowała historię coupé Mercedesa klasy wyższej.

W 1968 r. w samym środku rewolucji, Mercedes ustanowił nowy standard motoryzacyjnej elegancji. W styczniu zadebiutowały limuzyny typoszeregów 115 i 114 – pierwszych niezależnych serii klasy wyższej Mercedesa, które ustanowiły nowe wzorce w dziedzinie stylizacji technicznego zaawansowania. W listopadzie dołączyła do nich odmiana coupé typoszeregu 114, dając początek tradycji współczesnej Klasy E Coupé. Jeszcze w tym samym roku, w grudniu, pojawił się trzeci wariant nadwoziowy „/8” – przedłużona limuzyna. Później wprowadzono jeszcze podwozie przeznaczone do specjalistycznej zabudowy.

Eksperci byli pod wrażeniem dwudrzwiowej 114-nastki – z uwagi na jej wysokiej jakości wykończenie i wyposażenie wnętrza, w tym zastosowane okładziny oraz drewniane inkrustacje na desce rozdzielczej. Ówczesny magazyn „auto motor und sport” pisał: „Coupé zapewnia również komfort, którego brakuje w limuzynie, a powiew luksusu jest tu dostępny w ramach przystępnie wycenionego pakietu”.

Technicznie coupé było spokrewnione z limuzyną. Jego styl – na tle wersji czterodrzwiowej – zdecydowanie bardziej odpowiadał jednak wyobrażeniom o sportowo-eleganckim samochodzie turystycznym: aby uzyskać dynamiczną sylwetkę, projektanci spłaszczyli przednie i tylne szyby, a linię dachu poprowadzili o 45 mm niżej. Ponadto zastosowano bezramkowe, w całości opuszczane boczne okna, pomiędzy którymi nie było słupka. Całości dopełniał tylny zderzak przedłużony do nadkola.

Do zakończenia produkcji w sierpniu 1976 r. powstało ponad 67 tys. coupé serii 114. Najczęściej wybieranym wariantem był 250 CE, który znalazł 21 787 nabywców. Topowa odmiana – 280 CE – trafiła w ręce 11 518 klientów. Około 60 proc. wyprodukowanych egzemplarzy trafiło na eksport.

50 lat temu wraz z wprowadzeniem dwudrzwiowej serii 114, Mercedes nie tylko zapoczątkował tradycję coupé Klasy E, ale i zwiększył zróżnicowanie gamy swoich modeli. Po II wojnie światowej w seriach modelowych W 120 (180) oraz W 128 (220 SE) producent zdecydował się wykorzystywać standardowe nadwozia. Pozwalało to na współdzielenie wielu identycznych, tłoczonych elementów, takich jak ramy przedniej szyby, przednie drzwi, czy bagażnik – i stworzenie podstaw dla efektywnej produkcji. Możliwość unifikacji technik konstrukcji opływowego nadwozia w nie mniejszym stopniu odnosi się do serii modelowych 110 oraz 111/112, których nadwozia są ze sobą spokrewnione na odcinku od przedniej szyby aż do bagażnika.

W 1960 r. prof. Fritz Nallinger, szef rozwoju, zaproponował podział serii modelowych na dwie sekcje. Właśnie w ten sposób narodził się model „/8”, zaprezentowany w 1968 r. jako osobna seria klasy wyższej. Warianty czterocylindrowe przyporządkowano serii modelowej 115, a sześciocylindrowe – w tym coupé – serii 114. Umowę na budowę dwudrzwiowego modelu na bazie limuzyny podpisano 11 grudnia 1964 r. Już 3 września 1965 r. Nallinger zaprezentował zarządowi dwa projekty coupé.

Fakt, że 114-nastka coupé, pokazana w listopadzie 1968 r., była pozycjonowana na szczycie gamy, nie pozostawiał wątpliwości co do doboru silników: z limuzyny wykorzystano tylko gaźnikową sześciocylindrową jednostkę topowej wersji 250 (130 KM). Wyłącznie dla coupé zarezerwowano odmianę silnika M 114 z elektronicznie sterowanym wtryskiem paliwa Bosch D-Jetronic (250 CE, 150 KM). Mocny wariant szybko zdobył uznanie. Magazyny „Motor-Rundschau” oraz „auto motor und sport” w ramach przeprowadzonych pomiarów ustaliły, że jego prędkość maksymalna wynosiła 198 km/h, a według szwajcarskiego periodyku „Automobil Revue” było to nawet 199 km/h. Oznacza to, że model otarł się o magiczną granicę 200 km/h, która pozostawała wówczas poza zasięgiem większości aut osobowych. Na miejsce premiery swojego coupé 50 lat temu Mercedes wybrał tor wyścigowy Hockenheimring. Począwszy od roku 1969, na rynku Ameryki Północnej oferowano Mercedesa 250 C z 2.8-litrowym silnikiem M 130 o mocy obniżonej do 130 KM. Od roku 1972, gdy producent wprowadził nowe odmiany 280 C (160 KM) oraz 280 CE (185 KM), jednostka ta była standardowo montowana w 250 C.

W 1973 r. zaprezentowano zmodernizowane coupé klasy wyższej. Oferta nadal obejmowała wersje silnikowe 250 C, 280 C oraz 280 CE. Przeprowadzono jednak szeroko zakrojone zmiany, niektóre zaczerpnięte ze sportowych modeli SL i SLC. Skupiono się między innymi na bezpieczeństwie – czego owocem było zastosowanie ruchomych, regulowanych od wewnątrz lusterek bocznych, odpychających brud osłon przy słupkach A oraz żebrowanych tylnych lamp, których wyprofilowanie również chroniło przed zabrudzeniami. W 1973 r. dwudrzwiowe 114-nastki standardowo otrzymały bezpieczną, czteroramienną kierownicę z Klasy S, zagłówki foteli oraz automatyczne pasy bezpieczeństwa z przodu. Jednocześnie odświeżono stylizację, która nawiązywała do Klasy S serii 116 wprowadzonej w 1972 r. i wyróżniała się m.in. niskim, szerokim wlotem powietrza do chłodnicy oraz przeprojektowanym przednim zderzakiem./oprac. ns/

Foto: Mercedes