Dwukrotny mistrz świata F1 po latach bez zwycięstw przystał na propozycję Toyoty, która dała mu szansę na trofea. A potem przeżył przygodę życia.

Fernando Alonso to absolutna elita kierowców wyścigowych świata. Eksperci umieszczają go na listach wszechczasów, ale też wspomina się o tym, że osiągnął mniej niż powinien. Alonso wygrał 32 wyścigi Formuły 1, zdobył dwa tytuły mistrzowskie, choć to jego wskazywano na następcę samego Michaela Schumachera. Jeździł dla najbogatszych ekip jak Ferrari, czy McLaren-Mercedes. Startował też dla McLarena, gdy ten odbudowywał swoją pozycję w F1. Ale sukcesów z pierwszej dekady XXI w. już nie powtórzył. W czołowych ekipach narzekano na jego bezkompromisowy charakter, tarcia z członkami zespołów i chęć podporządkowania wszystkich sobie. Dlatego zabrakło dla niego miejsca w Mercedesie, Ferrari czy Red Bullu w ostatnich latach.

Końcówka kariery Alonso w F1 to katusze w przeciętnym McLarenie. Hiszpan był tym, który wyciskał z mizernej konstrukcji więcej niż wydawało się to możliwe. Ale jak na mistrza przystało do motywacji i mobilizacji potrzebne były zwycięstwa. W McLarenie szans na to nie miał. Incydentalne starty w USA to było dla niego za mało, chciał ścigać się i wygrywać.

Wtedy pojawiła się propozycja od Toyoty. W 2018 r. zawarł porozumienie z japońską firmą i zaczął dzielić swój czas między F1 i FIA WEC. Z zespołem Toyota Gazoo Racing rywalizował w nowej dla siebie konkurencji - wyścigach długodystansowych, gdzie nie dość, że miał auto z dachem, to jeszcze musiał je dzielić z innymi kierowcami. Wszedł do sportu, gdzie dobro wspólne jest ważniejsze od dążeń jednostki, ustawienia auta są wynikiem kompromisu kierowców, podobnie jest z pozycją za kierownicą.

Dostosowanie się nie trwało jednak długo, a trwająca sezon przygoda z wyścigami okazała się bardzo udana - za kierownicą TS050 Hybrid razem z Sebastienem Buemim i Kazukim Nakajimą dwukrotnie wygrał legendarny 24-godzinny wyścig w Le Mans, a do tego został mistrzem świata w wyścigach długodystansowych.

Alonso szybko odnalazł się w rodzinie Toyoty, złapał dobry kontakt z Akio Toyodą, prezesem całego koncernu - to dlatego był podczas premiery nowej Toyoty GR Supra w Detroit, brał udział w pracach nad nową Toyotą GR Yaris. I dlatego, gdy powiedział, że potrzebuje innych wyzwań niż wyścigi, Toyota nie powiedziała mu “do widzenia”.

W drugiej połowie 2019 r, za namową Nassera Al-Attiyaha, który w ubiegłym roku wygrał Rajd Dakar za kierownicą Toyoty Hilux oraz dzięki błogosławieństwu od szefa koncernu Alonso spróbował swoich sił w cross-country. Pierwsze testy odbył jeszcze w marcu i rozpoczęto planowanie operacji Rajd Dakar 2020. Alonso do cross-country przychodził ze świata wyścigów, dlatego nakreślono szeroko zakrojony program przygotowań.

Rajd Dakar to jedno z największych wyzwań w motorsporcie. Edycja 2020 miała dodatkowy smaczek - odbywała się na kompletnie nowym terytorium, w Arabii Saudyjskiej. Wydawać by się mogło, że Alonso wsiądzie do dakarowego Hiluxa i będzie szybki. W końcu Hiszpan uchodzi za jednego z najbardziej utalentowanych kierowców wyścigowych. Nic bardziej mylnego. Dakarowe rajdówki z autami wyścigowymi dzieli wszystko. Dakar z wyścigiem Formuły 1, czy wyścigiem w Le Mans mają wspólnego to, że wszędzie mierzy się czas. Cross-country i wyścigi to dwie kompletnie inne dyscypliny.

Alonso przez lata przyzwyczajony był do tego, że w samochodach jeździ sam, po torze, który zna jak własną kieszeń. A gdy go nie zna, nauczenie się układu zakrętów trwa względnie krótko. Kluczem do sukcesu w wyścigach jest regularność i powtarzalność, a gdy tego trzeba walka koło w koło. Rajdy cross-country to zupełnie inne wyzwanie. Alonso w samochodzie jest z pilotem. W tę rolę wcielił się Marc Coma. I jedzie się w nieznane. Bo trasy w rajdach terenowych nie da się nauczyć na pamięć. A do tego dochodzi wielogodzinna praca w aucie (czasem nawet kilkanaście godzin i setki kilometrów jednego dnia) w ekstremalnych warunkach. Do tego też trzeba się przyzwyczaić.

Ekspresowe treningi i udany debiut

Alonso narzucił sobie ostre tempo treningowe, a wedle informacji zespołu czyni tak duże postępy, że liczba kilometrów za kierownicą Toyoty Hilux ciągle rośnie. Zaczęło się od testów w Namibii, a potem przyszedł sprawdzian w Polsce. Alonso pokonywał trasy poligonu w Drawsku Pomorskim, które chwilę wcześniej wykorzystywane były w Orlen Baja Poland. I pokonał dwukrotnie dłuższy dystans niż pierwotnie od niego wymagano. Następnie przeniósł się do RPA, gdzie pojechał w piątej rundzie miejscowych mistrzostw cross-country. Były też prywatne treningi u Nassera, a także start w Rajdzie Maroka, o którym się mówi, że to najlepszy test przed dakarowym wyzwaniem.

Jadący po raz pierwszy w Rajdzie Dakar Fernando Alonso, którego pilotem był Marc Coma, dojechał na 13. miejscu i był najwyżej sklasyfikowanym debiutantem. Choć po drodze nie obyło się bez “dakarowego” chrztu - była awaria i naprawa auta na pustyni, dachowanie i ekspresowe wymiany koła. “Cieszę się, że jesteśmy na mecie. To najtrudniejszy rajd świata i ukończyliśmy go w pierwszym starcie. Mieliśmy wokół siebie najlepszy zespół - Toyota Gazoo Racing, dzięki któremu było to możliwe.” - powiedział Alonso.

“Obserwowałem jak przygotowywał się do tego wyzwania i radził z problemami. Naprawiał auto na trasie, zmieniał koła, radził sobie po wypadkach, a nawet ścigał się bez przedniej szyby, bez ochrony przed kurzem i pyłem. Wierzę, że spodobało mu się to wyzwanie i możliwość walki z czołówką. Cieszę się, że mogliśmy dać mu taką możliwość.” - powiedział Akio Toyoda.

Co dalej z karierą Alonso? I czy znów zobaczymy go w cross-country? Hiszpan na razie milczy. Plotkowano o powrocie do FIA WEC a nawet F1. Ale na razie jedynym zaplanowanym startem na 2020 rok jest Indy500 i zdobycie potrójnej korony w motorsporcie (oprócz amerykańskiego wyścigu w skład wchodzą zwycięstwa w 24h Le Mans oraz GP Monako - to już Hiszpan ma odhaczone). Samochód ma mu przygotować zespół Arrow McLaren SP-Chevrolet. Ale nie wiadomo, czy z powodu pandemii koronawirusa ten start dojdzie do skutku./oprac. ns/

Foto: Toyota